Didżeje ciekawostki o didżejach i muzyce

Po raz pierwszy terminu „disc jockey” (z ang. operator płyt) użyto w stosunku do Martina Bocka. Był prowadzącym radiowy program „Make Believe Ballroom” w złotych dla tego medium latach 30. XX wieku. Tworzył atmosferę ciągłego koncertu, przerywanego doniesieniami z kraju i świata. W takiej formie discjockey przetrwał do dziś – jako gospodarz audycji, dobierający ścieżkę dźwiękową i tworzący warstwę słowną.

W formie bardziej wizualnej taką koncepcję przedstawił brytyjski dziennikarz Jimmy Saville, gdy w 1943 poprowadził pierwszą imprezę z dobieraną na żywo muzyka jazzową. Koncepcja ta znalazła odzew w USA, w postaci DJ-a z mikrofonem i gramofonem (lub dwoma, tak jak Saville). Czasem też z perkusistą, który trzymał rytm w przerwach między utworami. Tradycja ta szybko przyjęła się na Jamajce, gdzie stała się modną formą spędzania czasu.

Żywe serce miasta

Z początkiem lat 70. Europa i Ameryka zaczęła co weekend tańczyć na imprezach, których muzyka była głównym bohaterem. Tak powstała instytucja dyskoteki / klub tanecznego. Młodzi ludzie mogli tu bawić się bez rygoru tradycyjnych, ułożonych tańców.

Rola dobierającego muzykę rosła. Zaczęła się także rywalizacja, a w 1969 DJ Francis Grasso zdobył popularność układając utwory w jedną, ciągłą całość, za sprawą utrzymywania jednego tempa piosenki. Jednocześnie w 1973 toku, pochodzący z Jamajki DJ Kool Herc stał się bohaterem mniej zamożnych części Nowego Jorku podczas imprez osiedlowych. Miksował muzykę na dwóch gramofonach zróżnicowane instrumentalne ścieżki. W pierwszym przypadku mieliśmy do czynienia z powstaniem kultury klubowej, ta druga impreza była nieformalnym początkiem hip hopu. Oba te zjawiska zmieniły role nieodwracalnie podejście do odtwarzania muzyki.

Didżeje ciekawostki: sztuka ulicy

Hip hop jest określany jako kultura, której sednem jest rywalizacja. Czy to taniec, będący namiastką wojny, czy malunki na budynkach, w których należy pokazać swoją zdolności, czy też granie muzyki z płyt, cechowało go twórcze napięcie. To nastawienie najlepiej było widoczne na osiedlowych imprezach, podczas których złożone z dobierającego muzykę DJ-a oraz zapowiadającego utworu i jednocześnie wyżywającego się na przeciwnikach MC (Master of Ceremony – mistrz ceremonii) dały inspirację do pojedynków na słowa i rytmy. Tak powstała muzyka hip hopowa, która z czasem wydostała się z gorszych dzielnic Nowego Jorku i opanowała świat.

House czyli uczucie

Jednocześnie w światku klubowym inspirowane dokonaniami legendarnego nowojorskiego DJ Larry’ego Levana środowisko Chicago, prowadziło własne życie nocne. Różniło się jednak odrobinę od napędzanych disco i atmosferą nowojorskich imprez w klubie Larry’ego Paradise Garage.

W Chicago z początków lat 80. imprezy były dłuższe, a spokojne tempo opartych na standardach Motown utworów było za wolne. Dlatego Jesse Saunders, Frankie Knuckles, Ron Hardy i inni zebrali wszystkie swoje inspiracje. Stworzyli nowy rodzaj muzyki, który powtarzalną naturę elektrycznie tworzonej perkusji opatrzył linią basu wprost z utworów disco i głosem, zazwyczaj czarnoskórego, wokalistki lub wokalistki. Tak powstał house, muzyka, która wkrótce opanowała cały świat.

Dziś zarówno twórcy hip-hopowych podkładów, jak i obsługujący gigantyczne imprezy gwiazdorzy muzyki elektronicznej, zarabiają miliony. Są gwiazdami na miarę wokalistów. Nieźle, zważywszy na skromne początki czyli puszczanie utworów muzycznych na imprezie.

Didżeje ciekawostki: B.Zaleski / Al bercik

Zobacz też:
> Wodzirej na wesele