Polonia Francuska, to jedna z najstarszych i najliczniejszych społeczności polskich w Europie. We Francji mieszka ponad milion osób pochodzenia polskiego, głównie w Nord-Pas-de-Calais w okolicach Lille Lens i Valenciennes. Są to przede wszystkim potomkowie Polaków, którzy przyjechali pracować tu w kopalniach węgla.

W czasie Rewolucji Francuskiej i Wojen Napoleońskich wielu Polaków osiedlało się we Francji, co było związane z represjami zaborców i nadziejami jakie wielu pokładało w Napoleonie. W czasach jego rządów, na początku XIX wieku, do Francji wyemigrowało około 100.000 Polaków. Wielu z nich walczyło w armii francuskiej i legionach polskich. Po klęsce Napoleona duża część jego polskich żołnierzy postanowiła pozostać we Francji.

Wraz z upadkiem Powstania Listopadowego i nasileniem się represji rosyjskich, wielu Polaków (nie tylko uczestników powstania), decydowało się na opuszczenie kraju. Emigranci ci często wybierali Francję, która uchodziła za kraj najbardziej Polakom przyjazny. W czasie Wielkiej Emigracji do Francji udało się wielu wybitnych twórców kultury, polityków i uczonych.

W okresie międzywojennym miała miejsce następna duża fala migracji do Francji. Miała ona jednak przyczyny raczej gospodarcze niż polityczne i była związana ze złą sytuacją ekonomiczną Polski i dużymi stratami ludnościowymi Francji w I wojnie światowej. 3 września 1919 roku oba kraje podpisały porozumienie o warunkach wyjazdów polskich robotników do Francji i powołały Francuską Misję Robotniczą w Częstochowie, Poznaniu i Warszawie. Pomiędzy 1920 i 1923 rokiem wyjechało do Francji 500 tys. ludzi, z których 250 tys. osiadło w Nord-Pas-de-Calais, 40 tys. w Lotaryngii, 40 tys. Pikardii oraz centralnej Francji. Polscy robotnicy, przybywający do Francji z rodzinami, znajdowali zatrudnienie głównie jako pracownicy w górnictwie, hutnictwie, przemyśle i rolnictwie.

Po wybuchu II wojny światowej również wielu Polaków decydowało się na wyjazd do Francji, uchodząc przed okupacją Związku Sowieckiego i III Rzeszy. W czasie nazistowskiej okupacji Francji, na jej terenie powstał polski ruch oporu. Organizacja ta nazywała się Polska Organizacja Walki o Niepodległość (francuski: Organisation Polonaise de Lutte pour l’Indépendance) w skrócie POWN. Została ona założona 6 września 1941 roku przez, polskiego konsula generalnego, Aleksandra Kawałkowskiego (pseudonim "Justyn"). Współpracując z francuskimi grupami, brała udział w walkach akcjach dywersyjnych wymierzonych w Niemców. Oprócz POWN na terenie Francji działały także inne polskie grupy. Jedną z ważniejszych była formacja złożona z byłych żołnierzy Brygady Jarosława Dąbrowskiego, którzy wcześniej brali udział w Hiszpańskiej Wojnie Domowej w ramach Brygad Międzynarodowych. W 1941 byli działacze PPS założyli grupy Orzeł Biały i Organizacja S, które działały głównie na północy Francji. Od 1944 POWN, podlegająca rządowi londyńskiemu była zobligowana do współpracy z polskimi komunistami. Współpraca ta nie układała się zbyt dobrze, dochodziło do wielu konfliktów.

Po przejęciu przez komunistów władzy w Polsce, wielu Polaków mieszkających we Francji zdecydowało się na powrót do ojczyzny. Natomiast z Polski do Francji migrowali byli żołnierze AK, NSZ i innych organizacji represjonowanych przez komunistów.