Ma ponad 9 tys. metrów kwadratowych powierzchni. I ogromny dziedziniec, który zapewniał w przeszłości odpowiednie oświetlenie ludziom, którzy w niej pracowali. Od połowy XIX wieku do 1937 roku 200 pracowników starej mennicy w San Francisco produkowało złote i srebrne monety
W szczytowym momencie mennica przerabiała 60 proc. złota i srebra w Stanach Zjednoczonych. Złote i srebrne monety wyjeżdżały z niej systematycznie, a ich wartość – w przeliczeniu na dzisiejsze dolary – wynosiła 6 mld. Niby nie dużo, ale w tamtym czasie w USA mieszkało około 50 milionów ludzi.
Zarówno złoto jak i srebro przyjeżdżały do mennicy w formie surowej. Dopiero tam były przetapiane i oczyszczane z zanieczyszczeń. Kawałki surowca przetapiano, a z uzyskanej w ten sposób masy formowano długie walce. Te były cięte i oznaczane odpowiednimi symbolami. Jednym słowem – zamieniane na złote i srebrne monety, które później wchodziły do obiegu.
Dlaczego wybrano Kalifornię? Bo to właśnie tam spodziewano się największych pokładów złota. I rzeczywiście, wkrótce zachodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych było świadkiem kilku gorączek złota. Z tą najsłynniejszą, z 1849 roku, na czele.
Tak jak do większości tego rodzaju miejsc, także i do starej mennicy dostęp był ściśle ograniczony. Trudno się temu dziwić – tak duże ilości złota zasługiwały na odpowiednią ochronę. Zwłaszcza, że sztabki złota przetrzymywane były w piwnicy. Srebrne monety natomiast umieszczano w workach, które z kolei zamykano w specjalnych stalowych skarbcach. Każdy z nich zabezpieczony był dwoma metalowymi drzwiami. Każde drzwi miały swój kod, który znało dwóch lub trzech pracowników.
Chociaż wydaje się być standardowym budynkiem rządowym, mennica była pilnie strzeżona. Zajmowało się tym wojsko – 24 godziny na dobę, przez kolejne dekady. Sam budynek osadzono na ogromnych, betonowych blokach, co miało zapobiec włamaniu za pomocą podkopu. Ściany mennicy mają prawie metr grubości. Każdego dnia setki worków pełnych monet liczonych było przynajmniej dwa razy.
Krytyczny moment nadszedł w 1906 roku, kiedy San Francisco zostało zniszczone przez gigantyczne trzęsienie ziemi. Mimo że spodziewano się, że liczne gangi będą chciały wykorzystać chaos, który zapanował w mieście, do ochrony mennicy wystarczyło dziesięciu żołnierzy. Sam budynek pozostał nienaruszony.
Chociaż włamywacze nigdy nie zdobyli skarbca, złote i srebrne monety zostały z niego wyniesione w inny sposób. Przykładowo, w 1901 roku jeden z pracowników, po tym jak sfałszował księgi, wyszedł z mennicy z dwoma workami pełnymi srebra, wartymi 30 tys. ówczesnych dolarów.
Mennica zakończyła swój żywot w 1937 roku. W 2003 roku miasto San Francisco odkupiło budynek mennicy od rządu federalnego za symbolicznego dolara. Była to moneta wytłoczona w 1879 roku, właśnie w starej mennicy.
Tekst powstał we współpracy z goldon.pl
Na zdjęciu: San Francisco
